Sołectwo Godów
Godów leży w dolinie Olzy, do której na jej terenie wpadają rzeki Leśnica, Szotkówka i Piotrówka. Stanowi centrum geograficzno-administracyjne gminy. W 1994 roku obchodziła uroczyście 700-lecie istnienia. Dobre połączenie komunikacyjne, bliskość granicy z Czechami, a przede wszystkim malownicze tereny w dorzeczu wymienionych rzek stwarzają doskonałe tereny rekreacyjno-wypoczynkowe. Miejscowość posiada pełne zaplecze handlowo-usługowe, oświatowe i kulturalne.
Herb sołectwa
Z kart historii
Początki: nazwa wsi pochodzi od imienia God, będącego skrótem imion Godzimir lub Godzisław i jest nazwą dzierżawczą. Z terenu miejscowości znamy kilka stanowisk archeologicznych, na których znaleziono wióry i wyroby krzemienne z epoki kamienia, paleolitu. Wieś pojawia się w źródłach kolejno około 1300 r., w 1315 r. i 1335 r. Godów osadzono na prawie niemieckim na 21 łanach.
Gmina: wieś stanowiła odrębną gminę. W 1788 r. wspomniany jest sołtys Jerzy Mikołaszczyk, potem urząd sołtysa, wójta lub naczelnika sprawowali m.in.: Paweł Klocek, Michał Pieczka, Wiktor Potysz, Alojzy Kozieł i Franciszek Balcar. Gmina posiadała w polu pieczęci owcę z chorągiewką. Po ostatniej wojnie Godów stał się siedzibą gromady, a później gminy.
Dwór: w czasach nowożytnych tutejszy majątek wchodził w skład państwa wodzisławskiego. Był szlacheckim majątkiem alodialnym. Właścicielami wsi byli m.in.: Jan i Jerzy Godowscy, Jerzy i Krzysztof Foglarowie, Frankenstein, Rostkowie, Blaha, Lhotzki, Harasowski, Goertz, Skrbenscy, Rottenberg, Reiswitz, Hennenberg, Helm, Bonsack. Na początku XVII w. majątkiem podzielili się Baltazar oraz Jan i Fryderyk Foglarowie, którzy zbudowali w swoich działach odrębne folwarki. Jednym z nich był folwark Jaroszyński w pobliżu Borowiny. Ostatnimi właścicielami dworu byli Larisch-Moennichowie z Karwiny. Z ich ramienia zarządzał majątkiem na miejscu zarządca podległy Dyrekcji Dóbr w Karwinie. Z dawnego założenia dworskiego przetrwał zrujnowany „zomek” z resztkami zabudowań gospodarczych. W ich skład wchodziły zamknięte w czworobok: stodoły, obory, stajnie i spichlerz.
Do majątku rycerskiego należał też folwark Zamoście. Łącznie do dworu należało ok. 1905 r. 297 ha, a z zakładów - cegielnia. W I połowie XIX w. w majątku hodowano duże ilości merynosów. W 1845 r. ich pogłowie liczyło około 800 sztuk, mimo że hodowla zeszła na dalszy plan. Dla dworu pracowali m.in. piwowar, gorzelnik i owczarz.
Kościół: tutejszy kościół i parafia sięgają początkami zapewne przełomu XIII i XIV w. Należały do nich w różnych okresach czasu: Gołkowice, Łaziska i Zawada. W 1741 r. duży pożar pochłonął zabudowania pańskie, kościół i probostwo. W latach 1743-1744 zbudowano kolejną drewnianą świątynię, która padła pastwą ognia w 1921 r. Murowany kościół pochodzi z 1930 r., po ostatniej wojnie został odbudowany. W 1851 r. postawiono murowane probostwo.
Oświata: Ludwik Musioł przypuszcza, że tutejsza szkoła parafialna mogła sięgać okresu średniowiecza, choć brak jakichkolwiek wzmianek źródłowych. W 1679, 1687-1688 oraz 1727 r. nie było tu w ogóle szkoły ani nauczyciela. W czasie wizytacji 1687 r. odnotowano, że jakiś chłopak uczył niekiedy dziatwę; na jego dochody składały się: 2 chleby od gospodarzy, od chrztu jeden grosz i jeden kołacz, od ślubu - 4 grosze. W 1717 r. dalej nie było szkoły, ale był nauczyciel, który posiadał część pola i po 2 chleby od rolnika. Drewnianą chatę - szkołę zbudowano około 1740 r. W 1746 r. źródła wymieniają organistę i scholiarchę, Adama Pieczkę, który nie potrafił się nawet podpisać. Pochowano go w 1773 r. w kościele, a obowiązki przejął jego syn, Józef. W latach 1834-1842 budowano nową szkołę. W I połowie XIX w. uczył tu Jan Dürschlag, potem kierownik szkoły w Rybniku i założyciel firmy budującej organy. Nauka odbywała się kolejno: w budynku drewnianym, potem murowanym; w miejscowym dworze zwanym zomkiem, wreszcie w nowej szkole, zbudowanej w latach 1959-1961. W latach 80. XIX w. w tutejszej szkole uczyło się około 150 dzieci.
Gospodarka i mieszkańcy: w 1783 r. żyło tu 218 osób w 6 gospodarstwach chłopskich i 50 zagrodniczych; w 1829 - 387 osób w 66 mieszkaniach, a w 1861 r. - było tu 552 mieszkańców, 116 gospodarstw w 76 domach, młynie, zamku i folwarku. W 1940 r. żyło w gminie 1177 osób.
We wsi istniała karczma, należąca do Adama Pieczki, wspomnianego w 1785 r. W I połowie XX w. restaurację z dużą salą prowadził Szyrocki. Jeden z synów, prof. Józef Szyrocki został członkiem zarządu Narodowego Banku Polskiego. Z „tych” Szyrockich wywodzili się także profesorowie: Marian Szyrocki, wybitny germanista oraz Jan Szyrocki, współtwórca Chóru Akademickiego Politechniki Szczecińskiej.
Istniały tu także dwa młyny. Jeden z nich znajdował się do końca XIX w. obok rzeczki Piotrówki. Godów posiadał pocztę od 1886 r., połączenie kolejowe z Jastrzębiem i Wodzisławiem od drugiego dziesięciolecia XX w., a w latach 30. XX w. - autobusowe na linii Wodzisław - Frysztat. M.in. w 1930 r., 1947 r. oraz 1985 r. odnotowano powodzie i podtopienia, które zalały część wsi.
W II połowie XX w. następował rozwój wsi. Kopalnia „1 Maja” zbudowała tu przepompownie wody do celów przemysłowych. Starsza - po przebudowach - jest obecnie domem kultury. Powstały tez obiekty użyteczności publicznej, np. budynek OSP. W latach 70. XX w. planowano, że gmina Godów będzie pełniła funkcję mieszkaniową dla jastrzębskiego przemysłu. W tworzonych studiach i planach zakładano budowę na jej terenie kilkudziesięciu tysięcy mieszkań. Koncepcji nie zrealizowano. W 1978 r. powstała znana na całym świecie firma „Rduch”, specjalizująca się w systemach nagłośnieniowych. W ostatnim czasie powstały nowoczesne, pięknie wpisane w krajobraz, obiekty rekreacyjno - kulturalne z dużą sceną.
Życie społeczne: mieszkańcy należeli do licznych organizacji. Dużą aktywność wykazywali m.in. członkowie straży pożarnej (powstałej w 1911 r.), klubu sportowego „Olza” (powstałego w 1926 r.), chóru, a także organizacji kościelnych, rolniczych, spółdzielczych i innych. Przed wojną istniały piękne boiska: nad rzeką Olzą, na Wiyrbinie; potem w malowniczym Podgórnioku. Mieszkańcy chętnie zażywali kąpieli w Olzie, nad którą wypoczywano w upalne dni 41 . W czasie I Powstania Śląskiego stoczono pod Godowem krwawą bitwę, w trakcie której poległo kilkadziesiąt osób.
Pieczkowie: na kartach godowskich kronik przewijają się liczni Pieczkowie. Najsłynniejszym z nich jest Franciszek Pieczka, urodzony w Godowie aktor: Gustlik z serialu Czterej pancerni i pies, tytułowy Jancio Wodnik u Kolskiego, św. Piotr w Quo Vadis Kawalerowicza. Jego postać uwieczniono, m.in. na znaczku pocztowym.
Opis pochodzi z książki "Wspólne ścieżki - gminy na królewskim szlaku" autorstwa Daniela Jakubczyka